100 روز کشتار که به نسل کشی رواندا معروف شد در 7 آوریل 1994 آغاز شد. تندروهای هوتو حدود 800.000 توتسی را به قتل رساندند و پس از این نسل کشی قدرت های بزرگ به رهبری ایالات متحده دلایلی برای نجات آنها یافتند. بیل کلینتون که در آن زمان رئیس‌جمهور بود، حتی با افزایش شواهدی از جنایات، به کارکنان خود دستور داد که این قتل‌ها را نسل‌کشی نخوانند، زیرا این امر فشارهای سیاسی و حقوقی را برای مداخله ایالات متحده ایجاد می‌کرد و سازمان ملل را زیر سوال می‌برد.

اما آمریکا در این نسل کشی تنها نبود. سربازان فرانسوی در رواندا خارجی ها و حیوانات خانگی آنها را نجات دادند اما هیچ کاری برای نجات توتسی های انجام ندادند. در عوض، فرانسه رفتارهای استعماری خود را در مورد مناطق تحت نفوذ انجام داد و به دنبال حمایت از دولت تندرو هوتو بود که نسل‌کشی را رهبری می‌کرد. این بی تفاوتی باعث شد که کشتار از پایتخت رواندا به بقیه کشور سرایت کند و به رژیم هوتو احساس معافیت داد.چهار سال پس از نسل کشی، کلینتون به رواندا رفت و با عذرخواهی دوگانه مدعی شد که او و سایر رهبران از عمق و سرعتی که شما درگیر این فاجعه غیرقابل تصور شده اید، راضی نبودند! در حقیقت، سیل گزارش‌ها به واشنگتن درباره ابعاد این قتل‌ها، از جمله از سفارت آمریکا در کیگالی، وجود داشت. برای کلینتون، ارزش نجات جان آفریقایی ها کمتر از توجه به بحث های سیاسی بود.

پس از شکست سربازان آمریکایی که یک سال قبل در سومالی کشته شدند، رئیس جمهور ایالات متحده نگران بود که مداخله خارجی دیگری ممکن است در انتخابات میان دوره ای نقش بدی داشته باشد. سرهنگ دوم رومئو دالر، فرمانده سازمان ملل در رواندا که درخواست کمک کرد، بعداً گفت که "رئیس جمهور کلینتون مایل نبود درباره این موضوع (نسل کشی) بداند".احساس گناه در این انفعال، سازمان ملل را بر آن داشت تا یک دادگاه بین المللی برای محاکمه کسانی که رهبری نسل کشی را بر عهده داشتند، تشکیل دهد. محاکمات رواندا، همراه با یک دادگاه موازی برای یوگسلاوی سابق، به نوبه خود راه را برای ایجاد دادگاه کیفری بین المللی (ICC) در سال 2002 هموار کرد که صلاحیت رسیدگی به جنایات جنگی و جنایات علیه بشریت را دارد.

من در آن دوران وحشتناک از رواندا گزارش دادم. چند سال بعد، دیدن عاملان نسل کشی و تماشای دادگاه اولین محکومیت نسل کشی - علیه ژان پل آکایسو، شهردار یک کمون- خوشحال کننده بود، زیرا قوانین بین المللی آن را پس از جنگ جهانی جرم اعلام کرده بود. یک دهه دیگر طول کشید تا باگوسورا، مغز متفکر نسل‌کشی، به حبس ابد محکوم شود که دادستان‌ها از آن به عنوان مهم‌ترین حکم در نوع خود از زمان نورنبرگ یاد کردند. محاکمه ده‌ها نفر از مسئولین نسل‌کشی نشان می‌دهد که جهان دیگر اجازه نخواهد داد جنایات علیه بشریت بدون مجازات بمانند، و سرانجام وعده «دیگر هرگز» ممکن است محقق شود. نسل کشی رواندا همچنین محرکی برای ایجاد دکترین مسئولیت حفاظت بود که توسط همه کشورها در سازمان ملل در سال 2005 پذیرفته شد. این دکترین دولت ها را موظف می کند که در برابر تهدیدات فوری نسل کشی، جنایات جنگی، پاکسازی قومی و جنایت علیه بشریت اقدام کنند. اوایل این ماه، امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه، سالگرد نسل‌کشی رواندا را با اذعان به اینکه کشورش و متحدانش می‌توانستند جلوی این نسل‌کشی را بگیرند اما «اراده‌ای برای انجام این کار نداشتند» را جشن گرفت.

اما چنین اعتراف صریح به گناه چه ارزشی دارد؟

سه دهه بعد، رهبران اسرائیل با مصونیت از مجازات نسبت به فلسطینی‌ها در غزه رفتار می‌کنند، جایی که حملات زمینی و بمباران بدون تمایز، دو برابر بیشتر از جنگجویان حماس، باعث کشته شدن غیرنظامیان شده است. بر اساس برآوردهای وزارت بهداشت غزه، حداقل 22000 زن و کودک کشته شده اند که بیش از یک درصد از جمعیت نوار غزه است و تعداد نامشخصی در زیر آوار ناپدید شده اند. روزنامه اسرائیلی هاآرتص اخیرا گزارش داد که اسرائیل «مناطق کشتار» را در بخش‌هایی از غزه ایجاد کرده است که «هر کس وارد آن‌ها شود، چه جنگجو یا شهروند، هدف گلوله قرار می‌گیرد».

نیروهای دفاعی اسرائیل برای تعداد غیرنظامیانی که ممکن است در هنگام حمله به یک هدف خاص کشته شوند، امتیاز تعیین می کند. پزشکان سربازان اسرائیلی را به هدف قرار دادن کودکان متهم کرده اند. اسرائیل همچنین متهم است که صدها هزار نفر را با محدود کردن شدید تحویل مواد غذایی در آستانه قحطی قرار داده است. علاوه بر این، بمباران بیمارستان ها، مدارس، خانه ها و جاده ها را نابود کرده است. بخش بزرگی از نوار غزه غیرقابل سکونت است. همانطور که دکتر تدروس آدهانوم غبریسوس، رئیس سازمان بهداشت جهانی، یکشنبه هفته گذشته گفت، حمله حماس در 7 اکتبر به اسرائیل نمی تواند بمباران هولناک، محاصره و تخریب سیستم بهداشتی توسط اسرائیل در غزه، که صدها هزار غیرنظامی از جمله امدادگران را کشته، زخمی و گرسنه می‌کشد، توجیه کند. وی افزود: مرگ و جراحات وخیم هزاران کودک در این حمله به نسل حاضر و آینده باید پایان یابد. انکار نیازهای اولیه - غذا، سوخت، بهداشت، سرپناه، امنیت و مراقبت های بهداشتی - غیرانسانی و غیرقابل تحمل است.

آفریقای جنوبی در پرونده خود در دادگاه بین المللی دادگستری (ICJ) استدلال کرد که اقدامات اسرائیل در غزه از روی قصد و به منزله نسل کشی است. در این خصوص به اظهارات مکرر مقامات اسرائیلی، گاهی به زبانی که منعکس کننده رواندا بود، اشاره کرد و اعلام کرد که حمله به غزه چیزی فراتر از تعقیب حماس بود. اسحاق هرتزوگ، رئیس‌جمهور اسرائیل، با بیان اینکه هیچ غیرنظامی بی‌گناهی در غزه وجود ندارد و «این یک ملت است که در آنجا مسئول است» بیان کرد. یک افسر ارشد ارتش فلسطینیان عادی را تهدید کرد و آنها را «حیوانات انسان» خطاب کرد و قول داد «به جهنم خواهند رسید».

اعضای برجسته حزب لیکود بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر، از حمله حماس برای دعوت به پاکسازی قومی غزه استفاده کردند، جایی که اکثر فلسطینی ها از خانواده هایی هستند که در جریان اخراج دسته جمعی اعراب در سال 1948 از اسرائیل کنونی رانده شده اند. وزیر دفاع اسرائیل، یوآو گالانت، دستور محاصره کامل این سرزمین را برای قطع برق، غذا و سوخت، داده است. اسرائیل اصرار دارد که متناسب و مطابق با قوانین بین المللی عمل می کند. این سازمان عامل مرگ غیرنظامیان را متوجه جنگجویان حماس می‌داند که از غیرنظامیان فلسطینی به عنوان سپر انسانی استفاده می‌کنند یا خود را در بیمارستان‌ها و مدارس جاسازی می‌کنند. با این حال، حمله به غزه هرگز صرفاً برای مبارزه با حماس نبوده است. دیوان بین‌المللی دادگستری دریافت که آفریقای جنوبی شواهد قابل‌قبولی مبنی بر ارتکاب نسل‌کشی اسرائیل در غزه ارائه کرده است. عفو بین الملل «نشانه های نگران کننده نسل کشی در غزه» را توصیف کرده است. دیده بان حقوق بشر می گوید که اسرائیل مرتکب «جنایت علیه فلسطینیان در غزه» و جنایات جنگی، از جمله با حمله به ساختمان های مسکونی مملو از غیرنظامیان و استفاده از «گرسنگی به عنوان سلاح جنگی» است.

آکسفام اسرائیل را به «حملات بی‌مورد و نامتناسب، نقض قوانین بین‌المللی بشردوستانه» متهم کرده است. بن والاس، وزیر دفاع اسبق بریتانیا، اسرائیل را به «مجازات دسته جمعی و جنایت جنگی»، متهم کرد. درخواست ها برای تحریم تسلیحاتی و دیگر تحریم ها علیه اسرائیل در حال افزایش است. اما ایالات متحده، بریتانیا و دیگران با تحمیل این اقدامات محدود، به تعهدات خود تحت دکترین مسئولیت حفاظت عمل نمی کنند. همچنین دیوان کیفری بین‌المللی، علی‌رغم تلاش‌های آمریکا و بریتانیا برای ادعای عدم صلاحیت دادگاه، در حال بررسی وقایع در غزه و رفتار طولانی‌مدت اشغالگری اسرائیل، از جمله ساخت شهرک‌ها به عنوان جنایت جنگی، بر خلاف کنوانسیون‌های ژنو است، تحقیقات دیوان بین المللی کیفری باید مورد استقبال قرار گیرد، اما برای نجات کسانی که هنوز در غزه با بمب، گلوله و قحطی مواجه هستند، بسیار دیر خواهد بود. متحدان نزدیک اسراییل باید با عمل به درس هایی که ادعا می کنند در رواندا آموخته اند، کار خود را انجام دهند. همان کشورهایی که می‌گفتند «دیگر هرگز»، در شش ماه گذشته به اسرائیل اجازه عبور رایگان داده‌اند تا اینکه در نهایت، مرگ امدادگران خارجی آنها را تا حدی تحریک کرد.

اما این کافی نیست.

کلینتون در جمع‌بندی خود در رواندا گفت که جهان باید در صورت مواجهه با شواهد، اقدامی کند. این یک پدیده آفریقایی نیست و هرگز نباید به آن نگاه کرد. ما آن را در اروپای صنعتی دیده ایم. ما آن را در آسیا دیده ایم. ما باید هوشیاری جهانی داشته باشیم. و دیگر هرگز نباید در برابر شواهد خجالتی باشیم. واژگانی که با آنها میشود زندگی کرد!

https://www.sundaymail.co.zw/after-rwandan-genocide-the-world-now-failing-gaza